Hayatımın en güzel ve en gerçek zamanlarından sonra, sanırım kimseye verecek ya da vadedecek bir şeyim kalmadı benim. Aslında sanmıyormuşum, öyle de oldu. Hayatımda var olan herkesi uzaklaştırdım kendimden. Benim için önemi olduğuna inandığım herkese yabancıyım şimdi. Dostluk, arkadaşlık kavramlarından olabildiğince uzağım. zamanın ve insanların geçici olduğu, yalnızlığın ve kimsesizliğin arttığı bir zaman dilimindeyim işte. mutluyum da bu halimden, bana seni hatırlatacak bir şey kalmadı etrafımda; hepsini uzaklaştırdım. Beni bilen herkese uzağım, aksine özlemiyorum, ihtiyaçta duymuyorum, ne büyük haksızlıktır bu.Bana seni hatırlatacak şeylerden kaçtıkça, yaklaştığım şeyin yine sen olduğun saçmalığındansa kaçamayacak kadar çaresiz bir durumdayım. Evet, gerçek bu. Yalnızlaştıkça, mutlu olmadım; kalabalıklarda ise hiç...